ဘာသာစကားေလ့လာရာမွာ
communicative approach စသည့္ နည္းနာေတြ ေခတ္စားလာ သည့္အခ်ိန္မွစ၍
အဂၤလိပ္စာဆရာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးေရးသူမ်ားႏွင့္ အသိပညာရွင္မ်ားသည္
ယခင္နည္းေဟာင္းႀကီးျဖစ္ေသာ rote learning အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္းကိုအားမေပး၊
မိမိတို႔၏သင္ၾကားမႈပံုစံတြင္ အသံုးမျပဳေတာ့သလို မိမိတို႔၏တပည့္မ်ားအားလည္း
အလားတူ အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္းအားေရွာင္က်ဥ္ရန္သြန္သင္ျခင္း၊
ေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားျခင္းတို႔ျဖင့္ ပညာေပးလာၾကသည္။
ထို႔အတူ အျခားပညာေရးအေတြးအေခၚမ်ားျဖစ္ေသာ student centred ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ စံနစ္၊ creative thinking ဆန္းသစ္ေတြးေခၚျခင္းစသည္တို႔ကလည္း memorization ကိုသင္ယူမႈျဖစ္စဥ္ တြင္ေနရာယူထားျခင္းမွဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေက်ာင္းသားတို႔၏စိတ္တြင္ အလြတ္မွတ္သားျခင္းသည္ မလိုလားအပ္ေသာ အေလ့အထတစ္ခုအသြင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
တစ္ကယ္ေတာ့ memorization ကိုသင္ယူမႈျဖစ္စဥ္တြင္ လံုး၀ဖယ္ထုတ္ပစ္ရန္မွာ လက္ေတြ႕တြင္မျဖစ္ႏိုင္သလို ေနာင္တြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္ေခ်မရွိပါ။ အမွန္မွာ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးသူ ဆရာအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို႔၏ အသံုးခ်ပံုနည္းလမ္းလြဲမွားျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ memorization သည္ ဆားကဲ့သို႔ျဖစ္သည္။ “ဆားမ်ားသံုးရတယ္မရွိဘူး။ ဟင္းခတ္တာနဲ႔ကုန္တာပဲ” ဆိုသည့္စကားလို ပင္တိုင္ဟင္းအျဖစ္သံုးဖို႔မဟုတ္။ ဟင္း၏အရသာထူးကဲေလးနက္ ေစရန္ပံ့ပိုးေပးဖို႔ျဖစ္သလို memorization သည္လည္း သင္ယူမႈမဟုတ္။ သင္ယူမႈကိုအေထာက္အကူျဖစ္ေစမည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ဘာသာစကားသင္ယူမႈတြင္ကားဆိုဖြယ္ရာမရွိေခ်။ ဆရာ၀န္မ်ားက ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း၊ ေရာဂါအမည္နာမႏွင့္ လကၡဏာတို႔ကို အလြတ္မွတ္သားရသလို၊ အင္ဂ်င္နီယာတို႔က သခ်ၤာပံုေသနည္းမ်ား၊ သီအိုရီမ်ားမွတ္သားရသလို ဘာသာစကားေလ့လာသူတို႔မွာလည္း ဘာသာစကား၏သံုးစြဲပံုမ်ားကို က်က္မွတ္ထားရပါမည္။
အလြတ္မွတ္ဖို႔လိုသလား
ဘာသာစကားသင္ယူရာတြင္ grammar translation method ႏွင့္ audio lingual method ေခတ္တုန္းက memorization သည္ပင္မနည္းစနစ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က ဘာသာစကား သင္ယူျခင္းသည္ စာေပအႏုပညာကိုေလ့လာျခင္းဟုမွတ္ယူခဲ့ရာ ကေလးငယ္တို႔ ကဗ်ာ၊ လကၤာတို႔အား ႏႈတ္တိုက္က်က္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ယေန႔ေခတ္ communicative ကိုကိုင္စြဲၾကေသာဆရာတို႔က ဤသို႔ က်က္မွတ္ျခင္းသည္ ပညာေရး တန္ဖိုးမရွိဟုျငင္းဆိုၾကသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ထိုသို႔တစ္ဖက္သက္မွတ္ယူျခင္းသည္အက်ိဳးမရွိပါ။
ကေလးငယ္တုိ႔အား ကဗ်ာလကၤာမ်ား“ေၾကာင္ပုစြန္စားကၽြတ္ကၽြတ္၀ါးသို႔” ရြတ္ဆိုက်က္မွတ္ ေစသည့္ေလ့က်င့္ခန္းသည္ ၄င္းတို႔၏ cognitive ဟုေခၚသည့္ သိမႈစြမ္းရည္ အားေကာင္းစြာ ႏိႈးေဆာ္ေပးသည့္အေၾကာင္း ရာစုႏွစ္မ်ားစြာပင္ ပညာေရးသမားတို႔ နားလည္လက္ခံထား ၾကသည္။
အလြန္တန္ဖိုးရွိသည့္အရာကေတာ့ ယေန႔ စာေရးဆရာမ်ားနယ္တကာလွည့္ကာ မေမာမပန္းတိုက္တြန္းေနရသည့္ “စာဖတ္ၾကပါ” ဟူသည့္ စာေပႏွင့္ငယ္စဥ္ကပင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း ၀င္ေစသည့္အေလ့အက်င့္ေကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းကဲ့သို႔ စာေပလကၤာမ်ားမွတစ္ဆင့္ လူငယ္တို႔ႏွလံုးသားမ်ားအားေကာင္းကာ အတုယူဖြယ္ လူသားတန္ဖိုးမ်ား ရင္၌စြဲ၀င္ေနေစပါသည္။ ႀကံဳႀကိဳက္၍တင္ျပရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ကဗ်ာေလးမ်ားအား အလြန္ႏွစ္သက္စြာေအာ္က်က္တတ္ပါသည္ ယင္းကဲ့သို႔ေအာ္က်က္ခဲ့သည္တို႔မွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ ယခုတိုင္ အရသာရွိစြာမွတ္မိေနပါသည္။
“ျမသားငယ္တဲ့ေရယမုန္
ေငြလႈိင္းေတြျဖဴစြာႏွင့္
ျမစ္ဧရာေရယဥ္ေက်ာမွာ
ေမ်ာၾကဒိုက္ပံု” တို႔မွအစ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္၏ “ဖိုးေမာင္”ကဗ်ာတို႔ကကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀အေတြးအေခၚတို႔အားေကာင္းစြာ လႊမ္းမိုးသြန္သင္ခဲ့ သည္။
ဘာသာစကားကိုကၽြမ္းက်င္စြာအသံုးခ်ရေသာ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ေတးေရးဆရာတို႔မွာ ထိုကဲ့သို႔စာေပတို႔ကိုႏႈတ္၀ယ္ရြရြေဆာင္ခဲ့ၾကသူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ထင္ရွားသည့္သာဓကမွာ ၿဗိတိန္ရွိ Stratford-upon-Avon, အရပ္မွ grammar school ဟုေခၚသည့္အထက္တန္းေက်ာင္းက ေနာင္တစ္ခ်ိန္အဂၤလိပ္ဘာသာစကားအားလႊမ္းမိုး ေက်ာ္ၾကားလာမည့္ ရွိတ္စပီးယားေလး၏စိတ္ကိုပံုသြင္းခ့ဲပံုကို Michael Wood က သူ၏ စာအုပ္တြင္ဤသို႔ေရးသားခဲ့သည္။
"the poet was the product of a memorizing culture in which huge chunks of literature were learned by heart.”
“learning by rote, offers many rewards, not least a sense of poetry, rhythm and refinement—a heightened feel for language,”
ျမန္စာစာေပတြင္လည္း အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္မ်ားစြာေရးသားခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကလည္း သူ၏အဂၤလိပ္စာတတ္ကၽြမ္းလာခဲ့ပံုအား သူတက္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းတြင္ စာေပလကၤာတို႔အား ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ဆိုခဲ့ေၾကာင္း သူ၏ "ကဲ ေျပာလိုက္စမ္းမယ္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ” စာအုပ္တြင္လမ္းညႊန္ေပးခဲ့သည္။
ဤသည္တို႔ကိုဆင္ျခင္ၾကည့္လွ်င္ memorization သည္ပစ္ပယ္ေကာင္းေသာအေလ့တစ္ခု ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သံုးလွ်င္သံုးတတ္သလို ထိေရာက္သည့္လက္နက္တစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားကအလြတ္က်က္တာ မေကာင္းဘူးဟုဆိုတိုင္း နားေယာင္ကာပစ္ပယ္လိုက္လွ်င္ ကိုယ္သာနစ္နာစရာရွိသည္။
ဘာကိုအလြတ္က်က္မလဲ
သို႔ဆိုလွ်င္ ျမင္ျမင္ရာအလြတ္က်က္မွတ္ရမည္ေတာ့မဟုတ္ေခ်။ သဒၵါစည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ေ၀ါဟာရစာရင္း vocabulary list ေတြကို က်က္မွတ္ျခင္းမ်ိဳးေတာ့မျဖစ္သင့္ပါ။ဤသို႔ျပဳျခင္းသည္ ဥာဏ္ပညာကိုလြဲမွားစြာ အသံုးခ်ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အက်ိဳးမရွိႏိုင္ေပ။ (အဂၤလိပ္)ဘာသာစကား ေလ့လာသူတစ္ဦးသည္ ဘာကိုအလြတ္က်က္မွတ္သင့္သည္။ ဘာကိုေတာ့ အလြတ္က်က္မွတ္ ရန္ မသင့္ ဆိုသည္ကိုေတာ့သိရွိထားသင့္သည္။
ဘယ္လိုမွတ္မလဲ
Rote learning အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္း၊ drill ေလ့က်င့္ခန္း၊ communicative activities အားလံုး၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မွာ မွတ္ဥာဏ္တြင္းစြဲ၀င္ေနေစရန္ပင္ျဖစ္သည္။ မွတ္ဥာဏ္တြင္းမွတ္သားရန္ အဓိကျဖစ္စဥ္မွာ spaced repetition ဟူသည့္ စာမွတ္သည့္ တစ္ႀကိမ္ႏွင့္တစ္ႀကိမ္အၾကား အခ်ိန္ပမာဏ တိုးကာေလ့လာျခင္းနည္းျဖစ္သည္။ ပါေမကၡ C.A Mace က ၁၉၃၂ တြင္ သူ၏စာအုပ္ Psychology of study စာအုပ္တြင္ ဤသေဘာတရားကို စတင္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သည္။ မူလက flash card မ်ားေပၚတြင္ ေလ့လာမည့္အရာ(ဥပမာ-ေ၀ါဟာရ) ကိုေရးသားၿပီး ကတ္တစ္ခုျခင္းအား ပ်ံက် ယူၾကည့္ျခင္း၊ တစ္ခုတည္းကိုပင္ မၾကာခဏေပၚလာေအာင္ စီစဥ္ျခင္းျဖင့္ မွတ္ဥာဏ္အတြင္း၀င္ေရာက္မွတ္သားေစသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာအသံုးျပဳစံနစ္မ်ား ေပၚထြက္လာခဲ့ၿပီး အသံုးမ်ားသည့္ program မ်ားမွာ anki, Mnemosyne, SuperMemo စသည္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ SR ၏သေဘာတရားသည္ မေမ့ခင္ျပန္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ႀကိဳက္ပ႐ိုဂရမ္ကေတာ့ Anki ပင္ျဖစ္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာတြင္၊ ဖုန္းထဲတြင္ ၄င္း Anki သာရွိထားပါက မိမိေလ့လာလိုေသာ ဘာသာစကား ကို အပ်င္းေျပ ခလုပ္ႏွိပ္ရင္းပင္ accumulate လုပ္ႏိုင္ပါသည္။ သူ၏အားသာခ်က္မွာ အသံကိုပါတစ္ပါတည္းထည့္ထားႏိုင္သည္။ အင္တာနက္မွ အျခားအသံုးျပဳသူမ်ား ျပဳစုထားေသာ anki deck ဟုေခၚသည့္ အသင့္သံုးႏိုင္သည့္ flash card မ်ားကို download ဆြဲကာအသံုးျပဳ႐ံုပင္ျဖစ္သည္။မိမိတစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ေနခ်ိန္၊ စကားေျပာေဖာ္မရွိခ်ိန္မ်ားတြင္ အခ်ိန္ကိုအလဟႆမျဖစ္ေစဘဲ SR စံနစ္ျဖင့္ မိမိ၏ဘာသာစကား input ကိုသက္ေတာင့္သက္သာေလ့လာႏိုင္သည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရေသာ္ အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္းဆိုသည္ကို သင့္ေတာ္သည့္ေနရာ တြင္သံုးစြဲရမည္သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က irregular verbs မ်ားကို အလြတ္က်က္မွတ္ခဲ့ရျခင္းသည္အျခားနည္းလမ္းမ်ားထက္ ပို၍ economy ျဖစ္၍ပင္။ သင္သည္ ဘာသာစကား/ပညာရပ္တစ္ခုအား ထဲထဲ၀င္၀င္ေလ့လာလိုသူျဖစ္ပါက အစြန္းထြက္အေတြးအေခၚအယူအဆတို႔အား တရားေသ စြဲကိုင္မထားဘဲ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ရွိမွသာ အဖက္ဖက္မွ အက်ိဳးတရားမ်ားရယူခံစားႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ဇာနည္(MyWay!)
ထို႔အတူ အျခားပညာေရးအေတြးအေခၚမ်ားျဖစ္ေသာ student centred ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ စံနစ္၊ creative thinking ဆန္းသစ္ေတြးေခၚျခင္းစသည္တို႔ကလည္း memorization ကိုသင္ယူမႈျဖစ္စဥ္ တြင္ေနရာယူထားျခင္းမွဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေက်ာင္းသားတို႔၏စိတ္တြင္ အလြတ္မွတ္သားျခင္းသည္ မလိုလားအပ္ေသာ အေလ့အထတစ္ခုအသြင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
တစ္ကယ္ေတာ့ memorization ကိုသင္ယူမႈျဖစ္စဥ္တြင္ လံုး၀ဖယ္ထုတ္ပစ္ရန္မွာ လက္ေတြ႕တြင္မျဖစ္ႏိုင္သလို ေနာင္တြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္ေခ်မရွိပါ။ အမွန္မွာ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးသူ ဆရာအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို႔၏ အသံုးခ်ပံုနည္းလမ္းလြဲမွားျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ memorization သည္ ဆားကဲ့သို႔ျဖစ္သည္။ “ဆားမ်ားသံုးရတယ္မရွိဘူး။ ဟင္းခတ္တာနဲ႔ကုန္တာပဲ” ဆိုသည့္စကားလို ပင္တိုင္ဟင္းအျဖစ္သံုးဖို႔မဟုတ္။ ဟင္း၏အရသာထူးကဲေလးနက္ ေစရန္ပံ့ပိုးေပးဖို႔ျဖစ္သလို memorization သည္လည္း သင္ယူမႈမဟုတ္။ သင္ယူမႈကိုအေထာက္အကူျဖစ္ေစမည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ဘာသာစကားသင္ယူမႈတြင္ကားဆိုဖြယ္ရာမရွိေခ်။ ဆရာ၀န္မ်ားက ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း၊ ေရာဂါအမည္နာမႏွင့္ လကၡဏာတို႔ကို အလြတ္မွတ္သားရသလို၊ အင္ဂ်င္နီယာတို႔က သခ်ၤာပံုေသနည္းမ်ား၊ သီအိုရီမ်ားမွတ္သားရသလို ဘာသာစကားေလ့လာသူတို႔မွာလည္း ဘာသာစကား၏သံုးစြဲပံုမ်ားကို က်က္မွတ္ထားရပါမည္။
အလြတ္မွတ္ဖို႔လိုသလား
ဘာသာစကားသင္ယူရာတြင္ grammar translation method ႏွင့္ audio lingual method ေခတ္တုန္းက memorization သည္ပင္မနည္းစနစ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က ဘာသာစကား သင္ယူျခင္းသည္ စာေပအႏုပညာကိုေလ့လာျခင္းဟုမွတ္ယူခဲ့ရာ ကေလးငယ္တို႔ ကဗ်ာ၊ လကၤာတို႔အား ႏႈတ္တိုက္က်က္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ယေန႔ေခတ္ communicative ကိုကိုင္စြဲၾကေသာဆရာတို႔က ဤသို႔ က်က္မွတ္ျခင္းသည္ ပညာေရး တန္ဖိုးမရွိဟုျငင္းဆိုၾကသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ထိုသို႔တစ္ဖက္သက္မွတ္ယူျခင္းသည္အက်ိဳးမရွိပါ။
ကေလးငယ္တုိ႔အား ကဗ်ာလကၤာမ်ား“ေၾကာင္ပုစြန္စားကၽြတ္ကၽြတ္၀ါးသို႔” ရြတ္ဆိုက်က္မွတ္ ေစသည့္ေလ့က်င့္ခန္းသည္ ၄င္းတို႔၏ cognitive ဟုေခၚသည့္ သိမႈစြမ္းရည္ အားေကာင္းစြာ ႏိႈးေဆာ္ေပးသည့္အေၾကာင္း ရာစုႏွစ္မ်ားစြာပင္ ပညာေရးသမားတို႔ နားလည္လက္ခံထား ၾကသည္။
အလြန္တန္ဖိုးရွိသည့္အရာကေတာ့ ယေန႔ စာေရးဆရာမ်ားနယ္တကာလွည့္ကာ မေမာမပန္းတိုက္တြန္းေနရသည့္ “စာဖတ္ၾကပါ” ဟူသည့္ စာေပႏွင့္ငယ္စဥ္ကပင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း ၀င္ေစသည့္အေလ့အက်င့္ေကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းကဲ့သို႔ စာေပလကၤာမ်ားမွတစ္ဆင့္ လူငယ္တို႔ႏွလံုးသားမ်ားအားေကာင္းကာ အတုယူဖြယ္ လူသားတန္ဖိုးမ်ား ရင္၌စြဲ၀င္ေနေစပါသည္။ ႀကံဳႀကိဳက္၍တင္ျပရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ကဗ်ာေလးမ်ားအား အလြန္ႏွစ္သက္စြာေအာ္က်က္တတ္ပါသည္ ယင္းကဲ့သို႔ေအာ္က်က္ခဲ့သည္တို႔မွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ ယခုတိုင္ အရသာရွိစြာမွတ္မိေနပါသည္။
“ျမသားငယ္တဲ့ေရယမုန္
ေငြလႈိင္းေတြျဖဴစြာႏွင့္
ျမစ္ဧရာေရယဥ္ေက်ာမွာ
ေမ်ာၾကဒိုက္ပံု” တို႔မွအစ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္၏ “ဖိုးေမာင္”ကဗ်ာတို႔ကကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀အေတြးအေခၚတို႔အားေကာင္းစြာ လႊမ္းမိုးသြန္သင္ခဲ့ သည္။
ဘာသာစကားကိုကၽြမ္းက်င္စြာအသံုးခ်ရေသာ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ေတးေရးဆရာတို႔မွာ ထိုကဲ့သို႔စာေပတို႔ကိုႏႈတ္၀ယ္ရြရြေဆာင္ခဲ့ၾကသူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ထင္ရွားသည့္သာဓကမွာ ၿဗိတိန္ရွိ Stratford-upon-Avon, အရပ္မွ grammar school ဟုေခၚသည့္အထက္တန္းေက်ာင္းက ေနာင္တစ္ခ်ိန္အဂၤလိပ္ဘာသာစကားအားလႊမ္းမိုး ေက်ာ္ၾကားလာမည့္ ရွိတ္စပီးယားေလး၏စိတ္ကိုပံုသြင္းခ့ဲပံုကို Michael Wood က သူ၏ စာအုပ္တြင္ဤသို႔ေရးသားခဲ့သည္။
"the poet was the product of a memorizing culture in which huge chunks of literature were learned by heart.”
“learning by rote, offers many rewards, not least a sense of poetry, rhythm and refinement—a heightened feel for language,”
ျမန္စာစာေပတြင္လည္း အဂၤလိပ္လိုစာအုပ္မ်ားစြာေရးသားခဲ့ေသာ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကလည္း သူ၏အဂၤလိပ္စာတတ္ကၽြမ္းလာခဲ့ပံုအား သူတက္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းတြင္ စာေပလကၤာတို႔အား ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ဆိုခဲ့ေၾကာင္း သူ၏ "ကဲ ေျပာလိုက္စမ္းမယ္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ” စာအုပ္တြင္လမ္းညႊန္ေပးခဲ့သည္။
ဤသည္တို႔ကိုဆင္ျခင္ၾကည့္လွ်င္ memorization သည္ပစ္ပယ္ေကာင္းေသာအေလ့တစ္ခု ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သံုးလွ်င္သံုးတတ္သလို ထိေရာက္သည့္လက္နက္တစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။ သူမ်ားကအလြတ္က်က္တာ မေကာင္းဘူးဟုဆိုတိုင္း နားေယာင္ကာပစ္ပယ္လိုက္လွ်င္ ကိုယ္သာနစ္နာစရာရွိသည္။
ဘာကိုအလြတ္က်က္မလဲ
သို႔ဆိုလွ်င္ ျမင္ျမင္ရာအလြတ္က်က္မွတ္ရမည္ေတာ့မဟုတ္ေခ်။ သဒၵါစည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ေ၀ါဟာရစာရင္း vocabulary list ေတြကို က်က္မွတ္ျခင္းမ်ိဳးေတာ့မျဖစ္သင့္ပါ။ဤသို႔ျပဳျခင္းသည္ ဥာဏ္ပညာကိုလြဲမွားစြာ အသံုးခ်ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အက်ိဳးမရွိႏိုင္ေပ။ (အဂၤလိပ္)ဘာသာစကား ေလ့လာသူတစ္ဦးသည္ ဘာကိုအလြတ္က်က္မွတ္သင့္သည္။ ဘာကိုေတာ့ အလြတ္က်က္မွတ္ ရန္ မသင့္ ဆိုသည္ကိုေတာ့သိရွိထားသင့္သည္။
- အသံုးမ်ားသည့္ irregular verb
- adjective တို႔၏ comparative, superlative form မ်ား
- irregular singular and plural nouns
- nursery rhymes and tongue twisters
- proverbs and sayings
- မိမိႏွစ္သက္သည့္ ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စ၊ ႐ုပ္ရွင္၀တၳဳထဲမွ ေျပာစကား၊ သီခ်င္းစာသား စသည္တို႔မွာ စိတ္တြင္စြဲထင္ေနေအာင္က်က္မွတ္ထားသင့္သည္တို႔ျဖစ္သည္။
ဘယ္လိုမွတ္မလဲ
Rote learning အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္း၊ drill ေလ့က်င့္ခန္း၊ communicative activities အားလံုး၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္မွာ မွတ္ဥာဏ္တြင္းစြဲ၀င္ေနေစရန္ပင္ျဖစ္သည္။ မွတ္ဥာဏ္တြင္းမွတ္သားရန္ အဓိကျဖစ္စဥ္မွာ spaced repetition ဟူသည့္ စာမွတ္သည့္ တစ္ႀကိမ္ႏွင့္တစ္ႀကိမ္အၾကား အခ်ိန္ပမာဏ တိုးကာေလ့လာျခင္းနည္းျဖစ္သည္။ ပါေမကၡ C.A Mace က ၁၉၃၂ တြင္ သူ၏စာအုပ္ Psychology of study စာအုပ္တြင္ ဤသေဘာတရားကို စတင္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သည္။ မူလက flash card မ်ားေပၚတြင္ ေလ့လာမည့္အရာ(ဥပမာ-ေ၀ါဟာရ) ကိုေရးသားၿပီး ကတ္တစ္ခုျခင္းအား ပ်ံက် ယူၾကည့္ျခင္း၊ တစ္ခုတည္းကိုပင္ မၾကာခဏေပၚလာေအာင္ စီစဥ္ျခင္းျဖင့္ မွတ္ဥာဏ္အတြင္း၀င္ေရာက္မွတ္သားေစသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာအသံုးျပဳစံနစ္မ်ား ေပၚထြက္လာခဲ့ၿပီး အသံုးမ်ားသည့္ program မ်ားမွာ anki, Mnemosyne, SuperMemo စသည္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ SR ၏သေဘာတရားသည္ မေမ့ခင္ျပန္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ႀကိဳက္ပ႐ိုဂရမ္ကေတာ့ Anki ပင္ျဖစ္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာတြင္၊ ဖုန္းထဲတြင္ ၄င္း Anki သာရွိထားပါက မိမိေလ့လာလိုေသာ ဘာသာစကား ကို အပ်င္းေျပ ခလုပ္ႏွိပ္ရင္းပင္ accumulate လုပ္ႏိုင္ပါသည္။ သူ၏အားသာခ်က္မွာ အသံကိုပါတစ္ပါတည္းထည့္ထားႏိုင္သည္။ အင္တာနက္မွ အျခားအသံုးျပဳသူမ်ား ျပဳစုထားေသာ anki deck ဟုေခၚသည့္ အသင့္သံုးႏိုင္သည့္ flash card မ်ားကို download ဆြဲကာအသံုးျပဳ႐ံုပင္ျဖစ္သည္။မိမိတစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ေနခ်ိန္၊ စကားေျပာေဖာ္မရွိခ်ိန္မ်ားတြင္ အခ်ိန္ကိုအလဟႆမျဖစ္ေစဘဲ SR စံနစ္ျဖင့္ မိမိ၏ဘာသာစကား input ကိုသက္ေတာင့္သက္သာေလ့လာႏိုင္သည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရေသာ္ အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္းဆိုသည္ကို သင့္ေတာ္သည့္ေနရာ တြင္သံုးစြဲရမည္သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က irregular verbs မ်ားကို အလြတ္က်က္မွတ္ခဲ့ရျခင္းသည္အျခားနည္းလမ္းမ်ားထက္ ပို၍ economy ျဖစ္၍ပင္။ သင္သည္ ဘာသာစကား/ပညာရပ္တစ္ခုအား ထဲထဲ၀င္၀င္ေလ့လာလိုသူျဖစ္ပါက အစြန္းထြက္အေတြးအေခၚအယူအဆတို႔အား တရားေသ စြဲကိုင္မထားဘဲ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ရွိမွသာ အဖက္ဖက္မွ အက်ိဳးတရားမ်ားရယူခံစားႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ဇာနည္(MyWay!)
Read more: အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္းႏွင့္ spaced repetition ကိုအသံုးခ်ျခင္း - Myanmar Network http://www.myanmar-network.net/forum/topics/spaced-repetition#ixzz2m0kuh3cQ
No comments:
Post a Comment