ခ်ဳိျမိန္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားေနာက္တြင္ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ေစမည့္ေန႔ရက္မ်ားကလည္း ၾကိဳလင့္ေနတတ္သည္။ သမီးေလး ဇာျခည္ ေမြးျပီး ၄၅ ရက္အၾကာ ကရင္နီတပ္မေတာ္ႏွင့္ နဝတ အစုိးရတုိ႔ ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့ေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး စာခ်ဳပ္ပ်က္ျပယ္ ခဲ့ရသည္။
ရက္ေပါင္း (၉၀) ပင္ မခံခဲ့။ ကန္႔သတ္နယ္ေျမထဲသုိ႔ နဝတ တပ္မ်ား အလံုးအရင္း ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ကရင္နီတပ္မေတာ္ကလည္း အစြမ္းကုန္ ျပန္လည္ကာကြယ္ ခုခံေနရသည္။ လက္နက္အင္အား လူအင္အား မယွဥ္နုိင္ေသာ ကရင္နီတပ္မ်ားမွာ သံလြင္ျမစ္မွသည္ ေရာင္းဝယ္ေရးသုိ႔ ထုိမွတဆင့္ ရမ္ဘုိကုန္း၊ ဓါတ္ခဲကုန္း၊ ေတာင္သုံးလုံး၊ ခ်က္ပိြဳင့္ စသည္ျဖင့္ တပ္စခန္းမ်ားစြာ လက္လြတ္ ဆုံးရႈံးခဲ့ရသည္။
ကရင္နီတပ္မေတာ္ အင္အားစုတခ်ိဳ႕မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ယုံစားမိကာ အမိအိမ္မ်ားသုိ႔ အျပဳံးကိုယ္စီျဖင့္ ခြင့္ျပန္သြားေသာေၾကာင့္ အင္အားျပန္လည္စုစည္းရန္ လက္လွမ္းမမွီ ျဖစ္ေနရသည္။ ထုိအခ်က္ကို အစုိးရတပ္မွ ေကာင္းစြာအသုံးခ်ခဲ့သည္။ ျဖတ္ေလးျဖတ္ စီမံခ်က္ကိုလည္း ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ထုိတုိက္ပြဲမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၃၀၃) တပ္ရင္း (၆၀၁) တုိ႔ကလည္း အစိုးရတပ္မ်ားကို ရြပ္ရြပ္ခၽြန္ခၽြန္ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးခံစစ္ျဖစ္ေသာ ေနာင္လုံ စခန္းၾကီးကို အျပင္းအထန္ ေခ်မႈန္းၾကသည္။ (၁၂၀) မမ လက္နက္ၾကီးမ်ားျဖင့္ အဆက္မျပက္ ပစ္ခတ္သည္။ န၀တအစုိးရ တပ္မေတာ္ (ေလ) မွလည္း ေလယာဥ္မ်ားျဖင့္ ဗုံးၾကဲခ်သည္။ အေလးခ်ိန္ေပါင္ ၆၀ ရွိေသာ ဗုံးဒဏ္မ်ားကို မည္သူမွ် ၾကာရွည္မခံစားနုိင္ၾက ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မျဖစ္သာသည့္အဆုံး အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ လုိက္ၾကရသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ မုိးေရမ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ရည္ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ၾကရသည့္ ျမင္ကြင္းက ယေန႔တုိင္ ထင္ဟပ္ေနဆဲ။
နယ္စပ္ေတာင္ကုန္းမ်ားၾကား လက္နက္သံတုိ႔က အဆက္မျပက္ ခုခံစစ္ဝင္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဆရာ၊မ မ်ားက ထမင္းထုပ္ႏွင့္ အားေပးစာမ်ား ပို႔ေပးရသည္။ တုိက္ပြဲမ်ားၾကား ဆရာ၊မ တုိ႔မွာလည္း အားခ်ိန္မရွိ စာသင္တဖက္ တုိက္ပြဲဝင္တဖက္ က်ရာတာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ၾကရသည္။
မုိးကား အဆက္မျပတ္ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲေသာကာလ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ အသံတုိ႕က တျဖည္းျဖည္း စာသင္ေက်ာင္းအေပၚသုိ႔ လႊမ္းျခဳံက်ေရာက္လာသည္။ ရြာအတြင္းရွိ သက္ၾကီးရြယ္အုိ မသန္မစြမ္းနွင့္ ကေလးမ်ား ဝရုန္းသုန္းကား ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ယူနုိင္သမွ် ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ယူၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕က ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြး ေနၾကသည္။ ထုိျမင္ကြင္းမ်ားမွာ အရႈးမီးဝုိင္းသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္လာေသာ န၀တ တပ္မ်ားနွင့္ လြတ္ေျမာက္ရန္ အသက္လု ေျပးလႊားေနသည္ၾကား တခ်ိဳ႕က ဥစၥာပစၥည္း မ်ားေၾကာင့္ မေျပးနုိင္သူေတြလည္းရွိသည္ ။ စစ္ဦး ဘီလူးမ်ား လက္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ရြာသားတခ်ိဳ႕ ေသဆုံးၾကရသည္။ ထုိင္းနုိင္ငံအတြင္းပိုင္းသုိ႔ သုတ္ေျခတင္ကာ ေျပးၾကရသည္။
အစို္းရတပ္မ်ား မေရာက္မွီ ရက္ပိုင္းအလုိ ထုိင္းသစ္တင္ကားမ်ားက ေန႔မအား ညမအား အေျပးအလႊား ရသမွ် သစ္ေတြ ၾကံဳးယူေနေသးသည္။ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြက သူတုိ႔နွင့္မဆုိင္သလုိ အက်ိဳးအျမတ္ တခုတည္း ကိုသာ ဦးစားေပးၾကသည္။ အတိဒုကၡ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ပင္ စိတ္ဒဏ္ရာရလွ်င္ နွစ္ရွည္လမ်ား ခံစားေနရေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ ေ၀ဒနာကား ဆုိဖြယ္ရာ ပင္မရွိ။ ထုိေဝဒနာမ်ားကို ကုစားရန္ နွစ္ရွည္ကာလ အေတာ္ၾကာအခ်ိန္ယူရေပဦးမည္။ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ နွလုံးအိမ္တြင္ ဗမာစစ္တပ္၊ ဗမာလူမ်ိဳး ကို နာက်ည္းမုန္းတီး စိတ္က အျမစ္တြယ္သထက္တြယ္ေနသည္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သည္လည္း တုိင္းရင္းသား ေပါင္းစုံျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေတာင္ထားေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္သည္ကုိ ေတြးမိပုံမရ။
မုိးတုိ႔က အဆက္မျပက္ရြာသြန္းေနသည္မွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေနေရးထုိင္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရျပန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ရွိအေျခခ်မည့္ ေနရာမွာ ထုိင္းနုိင္ငံ မဲ့ေဟာင္ေဆာင္ ျမဳိ႕အနီးရွိ နန္းဆြယ္ ရြာနံေဘးတြင္ ျဖစ္သည္။ ျခံဳႏြယ္ေတြကို ရွင္းၾကရသည္။ စာနာေထာက္ထားမႈေၾကာင့္ ရေသာ မုိးကာရြက္ဖ်င္မွာ ေျခာက္ေတာင္ပတ္လည္ မိသားစုတခုဖုိ႔ လုံျခဳံမႈအျပည့္အ၀ မေပးနုိင္။ လုံေလာက္ေသာ ေဆး၀ါးမရွိ မုိးဒဏ္ေလဒဏ္ေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖ်ားနာလာၾကသည္။ ဆန္မ်ားကလည္း မုိးေရထိေသာေၾကာင့္ မႈိမ်ားတတ္ကာ ခ်ပ္္ခဲမ်ားျဖစ္ေနသည္။ ထိုဆန္မ်ားကိုပင္ ထုေထာင္း ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကရသည္။ ၀မ္းေရာဂါေတြကလည္း နွိပ္စက္ေသာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ထပ္မံေျပာင္းသြားၾကရျပန္သည္။ ၀ဲ၊ယားနာတုိ႕ကလည္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနွင့္ မလြတ္ကင္း။
တဦးကို တဦးကူညီနုိင္ျခင္းမရွိ အားလုံးက ကုိယ့္အပူနွင့္ကိုယ္ အဟပ္ခံေနရသည္။ အဓိပၸါယ္မည္သို႔ ဖြင့္ဆုိရမည္ မသိ။ ဒုကၡအပူကုိ ခ်ိဳျမိန္စြာေသာက္သုံးရင္း ျဖတ္သန္းၾကရသည္။ တုိက္ပြဲအရွိန္က တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ ျမွားဦးက KNU ဘက္သုိ႔ ဦးတည္သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကရင္နီ နယ္ေျမတြင္လည္း ခုခံစစ္အနည္းငယ္သာ က်န္ရွိေနေတာ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ေနေသာ နန္းဆြယ္ စခန္းေလးမွာလည္း ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ရုပ္လုံးေပၚလာခဲ့သည္။ ေဆးခန္း ၊ စာသင္ေက်ာင္း ၊ ဘုရားေက်ာင္း လုိအပ္ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား တလုံးျပီးတလုံး ျမင္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးရျပန္သည္။ ရြာေလးသက္၀င္လႈပ္ရွား၍ မၾကာ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္က်သြားေသာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕နွင့္ နန္းဆြယ္တြင္ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ရျပန္သည္။ အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံေတြလည္း တြဲရုိက္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုတြဲရုိက္ထားေသာ ဓါတ္ပုံကို ယခုက်ေနာ္ ျပန္ၾကည့္လုိက္မိေသာအခါ ထုိဓါတ္ပုံမွာ ၁၇ နွစ္ပင္ရွိျပီ။ ထိုဓါတ္ပုံထဲတြင္ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ျငိမ္းေ၀ ၊ ဝင္နုိင္ဦး ၊ ဆရာဘယ္ရီထြန္း (ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး)၊ ဆရာ ဟဲရယ္(ကရင္နီ စာေပဆရာ)၊ဆရာေစာကုကူး ျပီးေတာ့ က်ေနာ္။
အခုေတာ့ ဆရာဘယ္ရီထြန္း ၊ ၀င္းနုိင္ဦး၊ ဆရာေစာကုကူ တုိ႔သည္ ဘဝတစ္ပါးသို႔ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျပာင္းသြား ၾကျပီ။ သူတုိ႔ရုပ္ပုံလႊာမ်ားက ယေန႔တုိင္ က်ေနာ့္ရင္တြင္ ထင္ဟပ္က်န္ရစ္ေနဆဲ…။
(ဆက္ပါဦးမည္)
အုပ္ၾကီးေဖ
၂-၈-၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment